(arab. Al-Qur’an, dosłownie: „recytacja”) – święta Księga muzułmanów, objawiona Mahometowi w latach 610–632, słowo Boże, którego taki sam tekst znajduje się w niebie (arab. Umm al-Kitab – „matka Księgi”) – w przeciwieństwie do świętych Ksiąg żydów i chrześcijan zawiera pełnię objawienia. K. jest podstawowym źródłem prawa i zasad islamu, zawiera także historię objawienia i wizje raju, piekła i Sądu Ostatecznego. Recytowanie jego fragmentów po arabsku stanowi modlitwę – K. nie wolno było tłumaczyć na inne języki, obecnie dopuszczalne są przekłady jako pomoc w rozumieniu tekstu arabskiego. K. składa się ze 114 sur ułożonych od najdłuższej do najkrótszej (a nie chronologicznie) – wyjątkiem jest pierwsza, krótka sura Otwierająca (arab. Al-Fatiha), najważniejsza modlitwa w islamie. Sury, które powstały wcześniej, w Mekce (90), dotyczą przede wszystkim zasad wiary, powstałe później, w Medynie (24), także prawa i organizacji życia społecznego. K. napisany jest prozą i prozą rymowaną, a jego język i styl uchodzą za wzór doskonałości. Spisano go po śmierci Proroka.